Mustang

Esperanza

mustang

Esperanza

Mustang jest symbolem koni Indian i kowboi. Gdy Dziki Zachód został zdobyty przez hiszpańskich osadników, wraz z nimi pojawiły się też konie andaluzyjskie i berberyjskie. Zwierzęta, które zbiegły konkwistadorom, rozmnożyły się stopniowo do wielkich stad i ponad 300 lat żyły na wolności na rozległych terenach Ameryki Północnej. Indianie wyłapywali najlepsze konie, aby polować z nimi na bizony. Kowboje polowali na większe grupy koni, aby pozyskać je do pracy ze stadami bydła hodowlanego. Żołnierze natomiast przyuczyli Mustangi do służby w wojsku. Stada, które niegdyś gnały po prerii całymi setkami tysięcy, skurczyły się do paru tysięcy egzemplarzy.

Wzorzec rasy

Pochodzenie: Ameryka Północna
Związek hodowców: American Mustang and Burro Association
Rozpowszechnienie: USA, przede wszystkim Nowy Meksyk, Teksas, Wyoming, Kalifornia, tereny chronione w Arizonie oraz Utah
Maść: wszystkie, także albino
Cel hodowli: brak, ze względu na brak kontroli nad krzyżowaniem się, wygląd niejednolity
Temperament: koń wytrwały, mocny, odporny, mało wymagający, nieufny
Zastosowanie: rodeo, wypas bydła, do krzyżowania z innymi rasami.
Inne: Jest to pierwszy dziki koń na zachodzie Ameryki.

Wygląd

Mustang, który jest spokrewniony ze wszystkimi rasami koni, niewiele się od nich różni. Przeciętna wysokość w kłębie 142 cm, lepiej zbudowane, wytrzymalsze i mają silniejsze uzębienie niż konie domowe. Krzyżówki z innymi rasami koni spowodowały, że mustangi nie mają określonej maści. Średnia długość życia mustanga wynosi około 20 lat.

Pożywienie

Tak jak cała rodzina koniowatych, tak i mustang odżywia się jedynie roślinami (trawa i liście). Mustangi żyjące na amerykańskich preriach przystosowały się do panujących tam warunków. Nauczyły się m.in. rozbijać lód w zamarzniętych przeręblach, a także wytrzymywać wiele dni bez pożywienia i wody. Mustangi w duży sposób przyczyniają się do rozsiewania roślin, ponieważ ich niestrawione nasiona wydalane są wraz z odchodami.

Stada

Mustangi, aby ochronić się przed swoimi naturalnymi wrogami m.in. wilkami, kojotami, pumami, tworzą niewielkie stada, składające się z dorosłego ogiera (6-letniego), różnej liczby dorosłych klaczy (liczba waha się od 2 do 18 osobników) oraz źrebiąt. Łącząc się w stada szybciej znajdują pożywienie. 3-letni ogier jest wydalany ze stada. Każde stado posiada własne terytorium, którego broni i na którym poszukuje pożywienia. Mustangi tolerują inne stada na skraju swojego terytorium, a z czasem w obronie przed wrogiem łącza się z nimi. Każde stado posiada klacz-przewodniczkę, która w razie niebezpieczeństwa prowadzi stado w bezpieczne miejsce, podczas gdy ogier pozostaje, aby stawić mu czoło. Często dochodzi do walk między młodymi ogierami, a przewodnikiem stada o klacze.

Występowanie

Mustangi w niewielkich ilościach występują w co najmniej 10 zachodnich stanach USA.

Rozmnażanie

Okres godowy klaczy trwa od kwietnia do lipca. Ciąża trwa od 330 do 335 dni. Oznacza to, że źrebię rodzi się w okresie wiosennym lub letnim, co daje mu czas na dorośnięcie przed zimą. Kiedy klacz ma się oźrebić, odłącza się od stada w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca. Zazwyczaj klacz rodzi jedno źrebię, rzadziej dwa. Każde nowonarodzone źrebię, bez względu na maść, leżąc na ziemi jest dobrze zamaskowane. Tak jak inne koniowate, tak i źrebak mustanga, staje i porusza się o własnych siłach już kilka godzin po narodzinach. Razem z matką wraca do stada kilka dni po przyjściu na świat. Ogier nie toleruje innych ogierów w stadzie, dlatego kiedy źrebię osiąga 3 lata zostaje ze stada wyrzucony. 3-letni ogier jest jednak zbyt słaby, aby przyciągnąć inne klacze i utworzyć własne stado, dlatego trzyma się razem z innymi wyrzuconymi ogierami.

Działalność człowieka

Mustangi pojawiły się na skutek działalności człowieka. Jako hiszpańskie konie uciekły człowiekowi i zdziczały. Swoim działaniem człowiek o mało nie doprowadził do ich wyginięcia. Pod koniec XVIII w. było ich około 5 mln. Kiedy zaczęto uprawiać prerię, zaczęto również zabijać mustangi. Ginęły one tysiącami. Najwięcej zabito ich jednak w XX w., kiedy to w trakcie I wojny światowej strzelano do nich ze względu na ich skórę oraz żeby zapewnić pokarm zwierzętom domowym. Od 1971 r. mustang jest pod ochroną. Z 5 mln. populacji mustangów zostało dziś tylko około 10 000 osobników.