Koń małopolski

Esperanza

Koń małopolski to określenie konia półkrwi angloarabskiej hodowanego w południowo i południowo-wschodniej Polsce. Rasa małopolska oznaczana jest symbolem m.XO. Są trochę mniejsze (o 5 cm w kłębie) i lżejsze (o 100 kg) od koni wielkopolskich. Odznaczają się urodą, lekkością chodu, temperamentem i posłuszeństwem.

Historia

Konie małopolskie w linii żeńskiej wywodzą się od prymitywnych koników polskich. Podwaliny rasy małopolskiej stanowiły głównie ogiery orientalne (perskie, tureckie, turkmeńskie i arabskie) oraz od XIX wieku reproduktory ras czystych (pełnej krwi angielskiej, czystej krwi arabskiej, czystej krwi anglo-arabskiej) oraz półkrwi chowu krajowego lub obcego (Schagya, Dahoman, Furioso, Przedświt, Gidran, Amurath, Gazlan, Nonius). Początki rasy wywodzą się z terenów dzisiejszej Lubelszczyzny. Szczególny wkład w rozwój rasy miały stadniny w Janowie Podlaskim oraz S.O. w Białce koło Krasnegostawu. Istnieją cztery odmiany konia małopolskiego: kielecka, lubelska, sądecka i dąbrowsko-tarnowska. Obecnie najbardziej znane ośrodki hodowli koni tej rasy znajdują się w Walewicach, Janowie Podlaskim, Pruchnej, Trzebienicach i Stubnie.

Wygląd

Wysokość w kłębie - 150 - 155 cm

Mała głowa w typie orientalnym, lekko szczupacza, oczy duże, o łagodnym wyrazie. Chrapy rozwarte, ruchliwe. Szyja długa, klatka piersiowa wydatna, głęboka i dość szeroka, nieco słaby grzbiet o niewyraźnym kłębie, zad lekko ścięty, dobrze umięśniony, kończyny długie i suche, mocne i szlachetne. Ogon i grzywa długie, nie powinny być podcinane. Niektóre konie (zwłaszcza te z duża domieszką krwi arabskiej) odstawiają ogon od zadu. Sierść miękka, jedwabista. Umaszczenie dowolne, ale najczęściej spotykane gniade.

Charakter

Konie małopolskie są zrównoważone, łagodne, chętne do pracy, pojętne i inteligentne. Temperament odziedziczony po arabskich przodkach jest cechą pozytywną koni małopolskich. Dobrze ułożone są grzeczne i wesołe, chociaż nie przesadnie spokojne. Po wojskowych przodkach odziedziczyły odwagę i waleczność. Łatwe w hodowli, niewybredne w kwestiach żywieniowych, cieszące się dobrym zdrowiem.

Użytkowanie

Świetne konie wierzchowe, sprawdzają się jako konie sportowe. Nadają się do jazdy rekreacyjnej i niezbyt męczących rajdów. Używane też jako konie pociągowe w bryczkach, dorożkach i powozach.