Konik polski

Esperanza

Konik polski to łagodny, wytrzymały i długowieczny koń. Jest potomkiem tarpana - dzikiego konia występującego niegdyś w Europie Wschodniej. Z jego pomocą starano się odtworzyć populację tarpana (próby miały miejsce w między innymi w Parku Zwierząt Hellabrun w Monachium oraz w Puszczy Białowieskiej). Konik polski ceniony jest za nadzwyczajną płodność, wytrzymałość i odporność na choroby.

Historia

Koniki polskie wywodzą się bezpośrednio od tarpanów - niewielkich (do 135 cm w kłębie) dzikich koni zasiedlających niegdyś lasy Europy Środkowej. Około 1786 roku wyłapano ostatnie dzikie tarpany leśne w puszczach litewskich i umieszczono w zwierzyńcu Zamojskich koło Biłgoraja. W 1806 roku zwierzyniec zlikwidowano, a konie rozdano okolicznym chłopom. Chłopi nowe konie traktowali zupełnie zwyczajnie i krzyżowali je ze swoimi końmi roboczymi. W wyniku tych krzyżówek powstała nowa rasa - konik polski. Po I wojnie światowej rozpoczęto hodowlę tych zwierząt. W Polsce wielką wagę przykłada się do hodowli w czystości rasy. Stada trzymane są w warunkach rezerwatowych (m.in. Stacja badawcza PAN w Popielnie).

Wygląd
Budowa

Konik polski odznacza się niewielkim wzrostem (średnio 134 cm w kłębie dla klaczy i 135 cm dla ogiera). Średnia masa zarówno klaczy, jak i ogiera to 380 kg. Koń ten z wyglądu przypomina konie prymitywne - jego budowa jest krępa, mocna, szyja krótka i nisko osadzona, płaski, niski kłąb, głęboka klatka piersiowa, długi grzbiet, ścięty zad. Głowa średniej wielkości, o prostym profilu. Zarówno grzywa, jak i ogon są długie, grube i gęste.

Umaszczenie

Umaszczenie myszate, może występować ciemna pręga grzbietowa oraz ciemne, poprzeczne prążkowanie na nogach.

Charakter

Konik polski to koń spokojny, o łagodnym charakterze, zrównoważonym temperamencie, dużej pojętności i przemyślności. Ceniony jest za niezwykła wytrzymałość i odporność na choroby i trudne warunki utrzymania. Odznacza się dużą inteligencją.

Karina

Śliczny jest ;0